Γεώργιος Τυπάλδος Ιακωβάτος ο άνθρωπος, ο πολιτικός

Abstract

Στην εργασία παρουσιάζεται η προσωπικότητα και η πολιτική δράση του νομικού καιπολιτικού Γεωργίου Τυπάλδου Ιακωβάτου (1813-1882). Παρουσιάζονται και αναλύονται οιπολιτικές του θέσεις αρχικά στην Ένατη Ιόνιο Βουλή (1850) και στη συνέχεια στο ελληνικόΚοινοβούλιο μετά την Ένωση (1864), με στόχο να αποτυπωθεί η πορεία και η ιδεολογική τουεξέλιξη από ιόνιο ριζοσπάστη βουλευτή σε βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου.Η σύνθεση της εργασίας στηρίχθηκε κυρίως στη μελέτη της προσωπικής καιοικογενειακής αλληλογραφία του Ιακωβάτου, του ημερολόγίου του και των σημειώσεών τουαπό τις προσωπικές του μελέτες. Στηρίχθηκε, επίσης, στα Πρακτικά των συνεδριάσεων τηςΈνατης Ιονίου Βουλής και της Βουλής του Ελληνικού Βασιλείου στις κοινοβουλευτικέςπεριόδους που ο Ιακωβάτος είχε εκλεγεί βουλευτής. Παράλληλα, αξιοποιήθηκε ο τύπος τηςεποχής και φυσικά η υπάρχουσα σχετική με το θέμα βιβλιογραφία.O Ιακωβάτος εκλέχθηκε Αντιπρόσωπος Κεφαλληνίας στην Ένατη Ιόνιο Βουλή (1850),συγκαταλεγόμενος στην μερίδα των ριζοσπαστών.Μολονότι ιδεολογικά δεν απομακρύνθηκε από τις αρχές και τις αξίες τουριζοσπαστισμού, άσκησε έντονη κριτική ιδιαίτερα στους Κεφαλονίτες ριζοσπάστες, για τηντακτική τους στην προώθηση της πολιτικής τους.Τάχθηκε πολιτικά υπέρ των ‘‘παλαιών’’ ριζοσπαστών, κυρίως λόγω των απόψεών τουγια το εθνικό ζήτημα της Επτανήσου. Όσον αφορά τις κοινωνικές τους απόψεις τις αποδεχότανσε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο, αφού αρκέστηκε στη ρητορική υπεράσπισή τους εντός τουΚοινοβουλίου, αποφεύγοντας κάθε έμπρακτη διαμαρτυρία που θα μπορούσε να τον εκθέσει σεκίνδυνο. Κατά συνέπεια, από την πολιτική του ταυτότητα απουσιάζει το κύριο χαρακτηριστικότου βίου των ‘‘παλαιών’’ ριζοσπαστών, οι πολιτικές δηλαδή διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες.Στον πολιτικό λόγο του στο ελληνικό κοινοβούλιο μετά την Ένωση της Επτανήσου μετην Ελλάδα (1864) κυριάρχησαν οι εθνικές του ιδέες, που σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν και τιςαπόψεις του για τα εσωτερικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα της εποχής. Ως φορέας της‘‘ρωμαίικης’’ - ορθόδοξης παράδοσης πίστευε ότι ο συνεχώς διογκούμενος, κατά την άποψήτου, πανσλαβισμός ήταν μεγαλύτερος κίνδυνος για τον ελληνισμό από τη διατήρηση τηςΟθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον λόγο αυτόν ακολούθησε σταθερά αντιρωσική στάση,επέκρινε κάθε αλυτρωτική προσπάθεια και υιοθετούσε πολιτικές ενσωμάτωσης μέσω τηςπολιτιστικής κυριαρχίας των Ελλήνων στην Ανατολή.Όσον αφορά την εσωτερική οργάνωση και την οικονομία του κράτους ήταν σαφώςεπηρεασμένος από τη διοικητική δομή και τη λειτουργία του Ιονίου Κράτους. Εξέφρασε τηνέντονη αντίθεσή του στον ‘‘τρόπο’’ και στο ‘‘είδος’’ της διοικητικής - νομοθετικήςαφομοίωσης της Επτανήσου στο κεντρικό κράτος, που προωθούσε η ΚυβέρνησηΚουμουνδούρου και καταψήφισε τα σχετικά νομοσχέδια.Αν και από την αρχή της παρουσίας του στο ελληνικό Κοινοβούλιο προσπάθησε ναπαρουσιαστεί ως προσωπικότητα ανεξάρτητη από κομματικές δεσμεύσεις προσαρμοζόμενος,τελικά, πλήρως στο κλίμα της εποχής, στήριξε με τις θέσεις του συγκεκριμένα πρόσωπα καιπολιτικές (π.χ. Δεληγεώργης, Βούλγαρης), που κατά περίπτωση έκρινε ότι υπηρετούσαν τοεθνικό συμφέρον, όπως ο ίδιος το αντιλαμβανόταν με βάση την ιδεολογία του και τις αρχέςτου.