Abstract:
Η παρούσα διατριβή ερευνά τις σχέσεις αλληλεπίδρασης που δημιουργούνται μεταξύ ανθρώπων και μηχανών κατά τη διάρκεια της μουσικής επιτέλεσης και την επίδρασή τους στη σύνθεση ηλεκτροακουστικής μουσικής και τον αυτοσχεδιασμό. Ξεκινάει με τύπους διάδρασης κοντά στο παράδειγμα του οργάνου, όπου ο ερμηνευτής αλληλεπιδρά σε πραγματικό χρόνο με τις παραμέτρους σύνθεσης του ήχου μέσω κάποιας διεπαφής. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζεται μια σειρά από πρωτότυπες συνθέσεις και όργανα-διεπαφές που επιτρέπουν ή ενθαρρύνουν έναν βαθμό επιτέλεσης όπου σημαντικό ρόλο παίζει η σωματικότητα. Οι εφαρμογές αυτές υποστηρίζονται από λογισμικό που προτείνει καινοτόμες λύσεις στην κατεύθυνση· α) ενός δυναμικού μοντέλου για την χαρτογράφηση της χειρονομίας, όπου αυτή είναι δηλαδή μεταβλητή και μέρος της εξέλιξής του έργου· β) ενός πλήρους πακέτου λογισμικού για την οργάνωση και τη διαχείριση συναυλιών ηλεκτροακουστικής μουσικής με χρήση αλγορίθμων μηχανικής μάθησης ως ενναλακτική στους καθιερωμένους αλγορίθμους χωροθέτησης· γ) ενός κοκκοποιητή με την δυνατότητα ταυτόχρονης χρήσης πολλαπλών ηχητικών δειγμάτων από ζωντανές ή ηχογραφημένες πηγές σε πραγματικό χρόνο και μεθόδους στατιστικής κατανομής των παραγόμενων ηχητικών κόκκων. Τέλος ερευνάται ο ρόλος αυτό-οργανωνόμενων υπολογιστικών συστημάτων με ένα βαθμό αντίληψης του περιβάλλοντός τους και αυτόνομη, συναφή απόκριση σε αυτό, μέσω της δημιουργικής χρήσης τεχνικών μηχανικής μάθησης. Σαν εφαρμογή παρουσιάζεται ένα αυτόνομο σύστημα αυτοσχεδιασμού το οποίο εκπαιδεύεται σε πραγματικές συνθήκες συναυλίας, με καινοτόμα στοιχεία όσον αφορά την πολυμερή διάδραση μεταξύ ανθρώπινων και μηχανικών πρακτόρων, καθώς και την εισαγωγή στοιχείων ‘προσωπικότητας’ στους δεύτερους.
Description:
2, viii, 234 σ., εικ., πιν., σχημ.
Τέχνες (Τέχνες, Ιστορία της Τέχνης, Ερμηνευτικές Τέχνες, Μουσική)
