Abstract:
O στόχος αυτής της διατριβής, έπρεπε να είναι σαφής και συνάμα να συνεισφέρει μια καινούρια θεώρηση στο θεατρικό έργο του συγγραφέα. Κάτω από αυτό το πρίσμα, έγινε προσπάθεια προσέγγισης του πρώιμου θεατρικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη και αντιπαράθεση θεατρικών κειμένων, με απώτερο στόχο την διαπίστωση πως ο έλληνας συγγραφέας προετοίμασε το έδαφος για να καρποφορήσουν οι ιδιάζουσες φιλοσοφικές απόψεις των Σαρτρ και Μπέκεττ, λειτουργώντας ως ιχνευτής της ανθρώπινης ψυχολογίας. Η διαχρονικότητα λοιπόν του έργου του έθεσε τις βάσεις για να γίνει κατανοητό ένα πλέγμα συμπεριφοράς και αντίδρασης στο αιώνιο πρόβλημα του θανάτου και την «μεταφυσική» του θεώρηση, όπως αυτή την αντιλήφθηκε ο συγγραφέας. Με γνώμονα, πάντοτε, τις φιλοσοφικές ατραπούς και τα θεατρικά κείμενα του συγγραφέα, επιχειρήθηκε μια προσέγγιση και μια σύγκρουση της πρώιμης δραματουργίας του Νίκου Καζαντζάκη και των δύο μετ’ έπειτα δραματουργών, Σαρτρ και Μπέκεττ
