Η μουσική κίνηση στην Αθήνα κατά την εποχή της μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής μέσα από τον καθημερινό τύπο: παραστασιολογία - ρεπερτόριο - κοινωνικός ρόλος

Abstract

Η αποτίμηση της μουσικής κίνησης στην Αθήνα κατά την διετία 1922-1923,όπως αυτή προκύπτει από την πλούσια σχετική αρθρογραφία των αθηναϊκών ημερήσιων εφημερίδων της εποχής, αναδεικνύει τόσο τον ψυχαγωγικό όσο και τον κοινωνικό χαρακτήρα των μουσικών δρώμενων της περιόδου αυτής. Παρά τη μείωσή τους αμέσως μετά τη μικρασιατική καταστροφή, τα μουσικά δρώμενα εξακολουθούσαν να ψυχαγωγούν το αθηναϊκό κοινό με προτίμηση στις οπερέτες έναντι των άλλων μουσικών ειδών, δεδομένου ότι το είδος αυτό προσέγγιζε αμεσότερα το λαϊκό κοινό και αποτελούσε τον αντίποδα στη σκληρή οικονομική,πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Από την άλλη, εκτός της μουσικής καλλιέργειας και της τέρψης των συμμετεχόντων τα μουσικά δρώμενα υπηρετούσαν και άλλους στόχους, όπως η ενίσχυση της εθνικής αυτοσυνειδησίας και η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες. Γέννημα των στόχων αυτών αποτελούσαν οι λαϊκές συναυλίες, οι οποίες εγκαινιάστηκαν την περίοδο αυτή και δίχασαν τους κριτικούς της μουσικής, αφού για άλλους διαπαιδαγωγούσαν το λαό και συνιστούσαν στοιχείο προόδου και για άλλους αποτελούσαν ευτελείς παραστάσεις, οι οποίες υποβάθμιζαν το αισθητικό κριτήριο. Η έρευνά μας έδειξε ότι η επίδραση της μικρασιατικής καταστροφής στα μουσικά δρώμενα της Αθήνας αποτυπώνεται την περίοδο αυτή στις προτιμήσεις των μουσικών ειδών, στον αριθμό, τη μορφή και στο σκοπό των παραστάσεων, καθώς και στον άλλοτε διθυραμβικό και άλλοτε επικριτικό δημοσιογραφικό σχολιασμό των κριτικών