Τουρισμός και ελληνική οικονομία κατά το 2ο μισό του 20ου αιώνα: η περίπτωση του Δήμου Φαιάκων Κέρκυρας

Abstract

Η παρούσα έρευνα, επιχειρεί γενικά να προσεγγίσει τη διαχρονική εξέλιξη του ελληνικού τουρισμού στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα και ειδικότερα διερευνά την τουριστική ανάπτυξη του δήμου Φαιάκων Κέρκυρας. Συγκεκριμένα στο πρώτο μέρος γίνεται αναφορά στην ανάγκη των ανθρώπων να ταξιδέψουν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στην Αρχαία Ελλάδα απέδιδαν μεγάλη σημασία στην προσέλευση ξένων στην κάθε πολιτεία όχι μόνον από οικονομικής άποψης αλλά και βελτίωσης της νομοθεσίας της (όπως πίστευε ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης). Στην Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Εποχή οι Ευρωπαίοι που πραγματοποιούσαν περιηγήσεις αποτελούσαν διάφορες κατηγορίες ταξιδιωτών όπως διπλωμάτες, ιεραπόστολοι, προσκυνητές, επιστήμονες, αρχαιολόγοι, γεωγράφοι, γιατροί, τυχοδιώκτες, έμποροι, κ.ά. Έχουν σωθεί αρκετά χρονικά περιηγητών με γεωγραφικές, εθνογραφικές, τυπογραφικές και ιστορικές πληροφορίες. Οι Ευρωπαίοι από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα πολλαπλασίασαν τα ταξίδια τους στον Ελληνικό χώρο. Σχεδόν είναι δεδομένη η διαδρομή που ακολουθούν οι ταξιδιώτες, Αθήνα, Δελφοί, Ολυμπία, Κόρινθος, Σπάρτη, Δήλος, Θήβα. Είναι εμφανής η ανάγκη προσέγγισης των γνωστών αρχαίων χώρων, που αποτέλεσαν επίκεντρο των σημαντικών γεγονότων της αρχαιοελληνικής ιστορίας. Τον εικοστό αιώνα οι ρυθμοί ανάπτυξης του τουρισμού ιδιαίτερα μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο είναι ταχείς, οι αριθμοί ταξιδιωτών πολλαπλασιάζονται και σ’ αυτό το σημείο ο τουρισμός εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης.