Abstract:
Τις τελευταίες δεκαετίες η Πολιτιστική Πολιτική έχει βρεθεί στο επίκεντρο συζητήσεων και αποφάσεων καθώς αναδεικνύεται σε αποτελεσματικό εργαλείο άσκησης πολιτικής για κυβερνήσεις και Διεθνείς Οργανισμούς. Ο προβληματισμός όμως που γεννιέται, σχετίζεται με την αναγκαιότητα εφαρμογής της Πολιτιστικής Πολιτικής ως προνομιακό πεδίο άσκησης πολιτικής και για την εκπαίδευση καθώς καλείται να υπηρετήσει έναν ευρύτερο κοινωνικό οραματισμό. Η διαμόρφωση της Πολιτιστικής Πολιτικής οριοθετεί το πρόβλημα του σχεδιασμού της Πολιτιστικής Εκπαίδευσης κατ' επέκταση και για τη Μουσική Εκπαίδευση, ως μέσου επίτευξης ευρύτερων επιδιώξεων, καθώς προσλαμβάνει διαφορετικές διαστάσεις ανάλογα με τον χαρακτήρα των διαφόρων κοινωνιών, τον πολιτικό προσανατολισμό των κρατών, το επίπεδο ανάπτυξης τους αλλά και τις προτεραιότητες που θέτουν. Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι αφενός να προσδιορίσει την Πολιτιστική Πολιτική όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τις αποφάσεις και τις τάσεις των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οργανισμών και αφετέρου να διερευνήσει τις επιδράσεις της Πολιτιστικής αυτής Πολιτικής μέσα από τις αποφάσεις και τις τάσεις των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οργανισμών στην ελληνική Μουσική Εκπαίδευση τόσο σε επίπεδο θεσμών όσο και σε επίπεδο εφαρμογών. Συγκεκριμένα, διερευνήθηκε το πώς η ελληνική Μουσική Εκπαίδευση επηρεάστηκε θεσμικά και πως επηρεάστηκε στην πράξη. Με την έννοια της πράξης στο πλαίσιο της παρούσας εργασίας εννοούνται οι απόψεις και οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών Μουσικής Αγωγής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης που καλούνται να υλοποιήσουν αυτές τις πολιτικές. Η ερευνητική μεθοδολογία συμπεριέλαβε την ανασκόπηση σχετικής βιβλιογραφίας για τον προσδιορισμό του θεωρητικού πλαισίου, βιβλιογραφική έρευνα για τον προσδιορισμό του ελληνικού θεσμικού πλαισίου καθώς και εμπειρική ποσοτική έρευνα η οποία στόχευσε στο να διερευνήσει τις απόψεις των εκπαιδευτικών Μουσικής Αγωγής για την εφαρμογή της Πολιτιστικής Πολιτικής στην Πρωτοβάθμια Μουσική Εκπαίδευση, καθώς και στην ανάπτυξηπλαισίου αξιολόγησης της στον σχολικό χώρο. Τα αποτελέσματα που προέκυψαν δείχνουν ότι η Πολιτιστική Πολιτική έρχεται για να ενισχύσει τη Μουσική Εκπαίδευση ως πολιτιστική διαδικασία σε συνδυασμό με διατυπωμένες πολιτικές θέσεις και κυβερνητικούς στόχους διαμορφώνοντας παράλληλα μία σαφή αντίληψη περί πολιτισμού στο χώρο της εκπαίδευσης. Παράλληλα, καταδεικνύεται ότι παρά τις προσπάθειες και την πορεία που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και οι Διεθνείς Οργανισμοί για θέματα Πολιτισμού και Μουσικής Εκπαίδευσης, στον ελληνικό χώρο σημειώνεται μονομερής εφαρμογή των κοινοτικών οδηγιών σε θέματα Μουσικής Εκπαίδευσης στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, σε αντίθεση με την πολιτιστική δραστηριοποίηση της τυπικής αλλά και της άτυπης εκπαίδευσης. Συμπερασματικά, η Μουσική Εκπαίδευση, ως ένα μάθημα «αμιγώς» πολιτισμικό, αν και βρίσκει την Ευρωπαϊκή Ένωση κοινωνό σε πολλές εκφάνσεις των προγραμματικών δράσεων πολιτισμού, βιώνει τη μονομερή αντιμετώπιση ως μία επιμέρους Πολιτιστική Πολιτική με πεδίο εφαρμογής μια ολόκληρη χώρα η οποία ασκείται με τρόπο αποσπασματικό. Καθώς ο κάθε τομέας του πολιτισμού εγείρει διαφορετικές απαιτήσεις, γίνεται όλο και πιο αναγκαία η συμπερίληψη πολιτιστικών πολιτικών στην κατηγορία του κράτους πρόνοιας όπου αναζητά νέες μορφές δημόσιας δράσης με αναμορφωμένη πολιτιστική παρέμβαση στο χώρο της Μουσικής Εκπαίδευσης.
Description:
492 σ., πιν., γραφ., ευρ.
Τέχνες (Τέχνες, Ιστορία της Τέχνης, Ερμηνευτικές Τέχνες, Μουσική)
